کتاب قصه‌های صمد بهرنگی شامل مجموعه داستان‌های کوتاه به قلم این نویسنده‌ی پرآوازۀ آذربایجانی است.
صمد بهرنگی متولد دوم تیر ماه 1318 در محله چرنداب تبریز است. وی در خانواده‌ای تهی‌دست چشم به جهان گشود. پدرش عزت و مادرش سارا نام داشت. صمد دو برادر و سه خواهر داشت. پدر او کارگری فصلی بود و اغلب شغلش تابیدن زه و تهیه کردن رشته تافته از روده گوسفند و حیوانات دیگر بود. گاهی هم مشک آب به دوش گرفته و در ایستگاه وازان به روس‌ها و عثمانی‌ها آب می‌فروخت و اینگونه زندگی را می‌گذراند.
در نهایت فشار زندگی، او را وادار کرد تا با گروهی از بیکاران که راهی قفقاز و باکو بودند عازم قفقاز شود. رفت و دیگر هیچ‌وقت بازنگشت.
صمد پس از پایان دوره ابتدایی و دبیرستان به دانشسرای مقدماتی پسران تبریز راه یافت و در خرداد 1336 از آن‌جا فارغ‌التحصیل شد. مهر همان سال و در حالیکه هجده سال بیشتر نداشت آموزگار شد و تا پایان عمر در آذرشهر، ممقان، قاضی جهان، گوگان، و آخی جهان در استان آذربایجان شرقی ایران که آن زمان روستا بودند به تدریس مشغول شد.
در مهر 1337 برای ادامه‌ی تحصیل در رشته زبان و ادبیات انگلیسی به دوره‌ی شبانه‌ی دانشکده ادبیات فارسی و زبان‌های خارجی دانشگاه تبریز رفت و همراه با تدریس، تحصیلش را تا خرداد 1341 و دریافت گواهی‌نامه‌ی پایان تحصیلات ادامه داد.
بهرنگی در سن نوزده سالگی اولین داستان منتشر شده‌اش به نام عادت را به رشته تحریر درآورد. سال بعد داستان تلخون را که برگرفته از داستان‌های آذربایجان بود، با نام مستعار ص. قارانقوش در کتاب هفته منتشر کرد. سال‌ها بعد از بهرنگی مقالاتی در روزنامه‌های «مهد آزادی»، «توفیق» و غیره به چاپ رسید.